Zondag 13 juli
Door: Sloothaakjes
24 Juli 2008 | Thailand, Mae Hong Son
Zondag 13 juli
Vanmrgen zijn we weer eens vroeg opgestaan om de ochtendmarkt van Mae Hong Son te gaan bekijken met onze gids mr Surachai....hij heeft ok een maai dagje, want gisteravond heeft hij met zijn jeep een collega met pech uit de brand geholpen waardoor hij (en wij) vandaag een super-de-luxe minivan met airco en chauffeur hebben! Das's toch weer even wennen na de slingerende stuurwijze van Surachai.
Hij kon zich nu volledig op zijn gidsrol werpen en dat heeft hij gedaan; op de ochtendmarkt in Mea Hong Son heeft hij ons verschillende groentes laten ruiken, kruiden laten zien en curry pasta's uitgelegd. De vleeshal heeft hij (begrijpelijk) overgeslagen....ben toch even wezen kijken, maar na 5 meter was de lucht (zelfs) mij te heftig! Niets gekoeld, kippen worden ter plekke uitgebeend, vlees hangt 'gewoon' over de reling...kan toch niet meer begrijpen waarom ik thais eten zo lekker vind. Ben snel weer naar buiten gelopen waar Alette en Florine getrakteerd zijn op rijstpoffertjes, geserveerd in een gevouwen bananenblad. Mocht de restjes van Florine opeten...smaakte heerlijk!
In Mae Hong Son moet je natuurlijk ook bij de vijver zijn geweest waar de tempel en een Wat staat. Ook die hebben we natuurlijk even aangetikt.... en zagen achterin een paar monniken (of degene die het willen worden) het eten klaar maken in de bijna open lucht. Blijft een bijzonder gezicht hoe ze met weinig iets maken.
Vervolgens zijn we met een longtail boot ca. 20 minuten over de rivier gaan varen riching Birma om het dorp Kayan van de Longneck Karen te bezoeken. Dit is natuurlijk het verplichte uitje van elke toerist om de vrouwen te zien met hun lange nekken....tenminste dat dachten we. Blijkt dat hun nekken door het dragen van de nekringen niet opgerekt worden, maar dat hun sleutelbenen en borstkas inzakken door het gewicht van die ringen. Sommige wel meer dan 8 kilo...en dat dag en nacht! Afdoen is geen optie omdat de nekspieren zo verzwakt zijn doordat ze nooit gebruikt worden! Ze zouden alleen maar ja-knikkers worden.
De eerste longneck vrouw die we tegenkwamen was druk bezig met het weven van weer een sjaaltje...zelf draagt ze die waarschijnlijk nooit. Deze dame kwam mij al zeer bekend over omdat je haar op vrijwel elke ansichtkaart tegenkomt...trouwens, ik denk dat er misschien maar 15 vrouwen zijn die deze vreemde hobby hebben....schijnt ooit begonnen te zijn als middel tegen de tijgerbeten in de nek. Door de koperen/gouden ringen zouden de tijgers geen zin meer hebben in een lekkere neckbyte! Wat me tevens opvalt is dat er ook veel vrouwen en meisjes zijn met enorme oorringen, en dan niet op de manier zoals dat in Nederland gaat....de oorringen worden hier in de oorlel gedragen. Ze beginnen met een kokertje in het oorlel die ze steeds verder oprekken. Uiteindelijk ontstaat dan een gat in de lel van wel 4-5 cm! Daarin hangen ze dan hun oorring! Vreemde mensen deze Karen.
De vrouw die we als eerste hadden gezien gebruikt haar nekringen overigens ook voor een heel ander doel... vlak onder haar oor had ze tussen haar nek en de ringen een plekje waar ze een rolletje bahts bewaarde!
Voor Surachai was dit ook de eerste keer dat hij in dit dorp was. Hij had veel village-tribe dorpen bezocht maar gaf aan dat dit dorp wel authentiek is.... ondanks dat de toeristen per longtail boten worden aangevoerd voor het maken van een paar foto's leven de mensen hier wel echt. De mannen waren weg uit het dorp om op het land te werken en bij de huizen haden ze groentetuinen. Er was zelfs een nieuw dorpje bijgebouwd om de Karen die in de andere (commercieel geexploiteerde) dorpen leefden een plek te geven om bij elkaar te wonen. Weet dat deze mensen in de ogen van de Thaise regering 'gewoon' nog steeds vluchtelingen zijn en niet overal heen kunnen gaan.
Na een uurtje de boot weer terug en richting restaurant voor de lunch. Daar schoven we met z'n vieren aan een tafel en werd de rest van de ruimte gevuld met een nederlands gezelschap van Fox reizen. Een klein mannetje wees de gasten in het nederlands naar hun plaatsen en sprak vervolgens in het thais (tenminste zo leek dat voor mij) met de mensen van het restaurant. Deze man bleek later Peer Evers te zijn, een man van begin vijftig afkomstig uit.....Bussum! Niet te geloven dat je hier in Thailand het hebt over Vituscollege, Kromme Englaan, Fokker (welke van de twee zei Peer) en Mariaschool!
Peer was nu al een jaar of 14 verk(n)ocht aan Thailand en verhuurd zich als reisleider voor Fox Reizen. Dit keer een gezelschap van 32 man die morgen ook nog in Mae Hong Son blijven en daarna ook naar Chiang Mai gaan. Even met Peer suggesties voor vanmiddag hier en de komende dagen in Chiang Mai doorgenomen (fietsen met de belgen Rieks en Etienne, koken bij Thai Chocolate Cookery en eten bij de Belg, dat laatste doen we zeker niet!)
Hoe klein is de wereld toch!
Onderweg naar weer een Hot Water Spring rijden we langs een motorcrossterrein waar op dat moment een wedstrijd plaatsvindt. Het is een Thaise aangelegenheid en iedereen uit de stad lijkt hier aanwezig. We stappen uit om even te kijken. De gids en de chauffeur genieten met volle teugen. Wij vinden het leuker om naar de mensen te kijken. Zij ook naar ons! (nou ja, naar die twee witkoppen dan).
Het terrein van Hot water springs is uitgestorven op 'e'en man na die heel secuur zijn schoenen schrobt in het warme water. Verder is iedereen naar de motorcross. We lopen om het meertje heen en hebben het snel gezien (en geroken). Het is warm en we zijn best moe na de afgelopen intensieve dagen. We vragen of we naar een massagesalon gebracht kunnen worden. We hebben namelijk nog ruim een uur voordat we op het vliegveld van Mae Hon Son moeten zijn. Het wordt een voetmassage (klinkt voor Daan iets laagdrempeliger, hij heeft er eigenlijk helemaal geen zin in)
De eigenaresse leeft helemaal op als we zeggen met z'n 4en een voetmassage te willen. Ze trommelt wat mensen op en we moeten naar boven. Daar worden onze voeten eerst gewassen. Daans bescheiden maatje 46 wekt de nodige hilariteit bij de dames. Vervolgens moeten we gaan liggen in een langwerpige kamer, overdwars naast elkaar.. De dames nemen plaats aan het voeteneind. Daan ligt te morren dat uitgerekend hij weer een bejaarde zonder tanden heeft ipv een lekker Thais chicky. Onze dames beginnen maar die van Daan niet. Zij komt ruimte te kort omdat Daans lengte bijna de hele breedte van de kamer inneemt. Zij past er niet meer tussen en heeft Daans voeten ongewveer op haar schouders. Ik heb in tijden niet meer zo gelachen; de opmerkingen van Daan waren niet van de lucht en hij kan ze al zo lekker weggeven. Heel vriendelijk glimlachte hij de vrouw de ene rottigheid naar de andere toe.Hij kon sowieso al slecht tegen het gekietel onder zijn voeten en trapte het arme mens soms bijna tegen de muur. het wijffie bleef maar tandenloos glimlachen. Als ik tot bedaren kwam, en met 'e'en oog half open naar rechts keek en dat hele kleine vrouwtje met die maat 46 in haar nek bezig zag, hield ik het keer op keer niet droog. Frans en Florine lagen ook te schudden. De dames reageerden dan ook weer beleefd lachend. Ik was blij dat we buiten stonden want het leek net of we ze een uur hebben uitgelachen en ze waren zo aardig dus dat gevoel wilde je ze helemaal niet geven.
De gids had een gratis massage gehad omdat hij ons naar dit adres had gebracht. Hij bekende mij eerlijk dat hij zich een beetje verplicht voelde en liever een uurtje de krant had willen lezen. Na driftig en luidruchtig uitgezwaaid door de massagedames werden we naar het vliegveld gebracht. Daar namen we afscheid van onze oude wijze grijze, inmiddels zeer gewaardeerde gids. Hij aanvaardde onze fooi met dankbaarheid en zichtbare ontroering.
Net voor het instappen in het vliegtuig breekt er een tropische stortbui los. Iedereen krijgt keurig een paraplu om droog naar het vliegtuigje te lopen. Na een klein halfuurtje vliegen, landden we weer in Chiang Mai en werden we in een oude Peugeot naar het Empresshotel door een goedlachse chauffeur. We vroegen daar naar een connecting room. Die bleken alleen op de luxury etage maar het was geen probleem om ons kosteloos om te boeken. Heerlijk, die luxe, de gewone hotelkamers waren overigens ook meer dan prima maar dit had net effe wat meer. Elke avond een verse roos op je kussen met dat briefje erbij "we wish you a pleasant sleep". Top!
's Avonds meteen weer back to basic en eten we bij Mac Donalds. Beloofd aan Daan en Florine maar zelf vinden we het ook geen straf. Alhoewel we het Thaise eten nog steeds niet zat zijn. Daan komt weer een bekende tegen, nu van de tennisclub (Rogier van de Pol). Het blijft bijzonder om zo ver weg bekenden tegen het lijf te lopen. Later gaan we naar de zondagsmarkt. Deze markt is erg groot en gezellig. Jammer dat we er niet op tijd naar toe zijn gegaan. Dit is een duidelijke 'must do' als je in Chiang Mai bent, bedenken we. Met de tuktuk worden we later naar het hotel gebracht.
Vanmrgen zijn we weer eens vroeg opgestaan om de ochtendmarkt van Mae Hong Son te gaan bekijken met onze gids mr Surachai....hij heeft ok een maai dagje, want gisteravond heeft hij met zijn jeep een collega met pech uit de brand geholpen waardoor hij (en wij) vandaag een super-de-luxe minivan met airco en chauffeur hebben! Das's toch weer even wennen na de slingerende stuurwijze van Surachai.
Hij kon zich nu volledig op zijn gidsrol werpen en dat heeft hij gedaan; op de ochtendmarkt in Mea Hong Son heeft hij ons verschillende groentes laten ruiken, kruiden laten zien en curry pasta's uitgelegd. De vleeshal heeft hij (begrijpelijk) overgeslagen....ben toch even wezen kijken, maar na 5 meter was de lucht (zelfs) mij te heftig! Niets gekoeld, kippen worden ter plekke uitgebeend, vlees hangt 'gewoon' over de reling...kan toch niet meer begrijpen waarom ik thais eten zo lekker vind. Ben snel weer naar buiten gelopen waar Alette en Florine getrakteerd zijn op rijstpoffertjes, geserveerd in een gevouwen bananenblad. Mocht de restjes van Florine opeten...smaakte heerlijk!
In Mae Hong Son moet je natuurlijk ook bij de vijver zijn geweest waar de tempel en een Wat staat. Ook die hebben we natuurlijk even aangetikt.... en zagen achterin een paar monniken (of degene die het willen worden) het eten klaar maken in de bijna open lucht. Blijft een bijzonder gezicht hoe ze met weinig iets maken.
Vervolgens zijn we met een longtail boot ca. 20 minuten over de rivier gaan varen riching Birma om het dorp Kayan van de Longneck Karen te bezoeken. Dit is natuurlijk het verplichte uitje van elke toerist om de vrouwen te zien met hun lange nekken....tenminste dat dachten we. Blijkt dat hun nekken door het dragen van de nekringen niet opgerekt worden, maar dat hun sleutelbenen en borstkas inzakken door het gewicht van die ringen. Sommige wel meer dan 8 kilo...en dat dag en nacht! Afdoen is geen optie omdat de nekspieren zo verzwakt zijn doordat ze nooit gebruikt worden! Ze zouden alleen maar ja-knikkers worden.
De eerste longneck vrouw die we tegenkwamen was druk bezig met het weven van weer een sjaaltje...zelf draagt ze die waarschijnlijk nooit. Deze dame kwam mij al zeer bekend over omdat je haar op vrijwel elke ansichtkaart tegenkomt...trouwens, ik denk dat er misschien maar 15 vrouwen zijn die deze vreemde hobby hebben....schijnt ooit begonnen te zijn als middel tegen de tijgerbeten in de nek. Door de koperen/gouden ringen zouden de tijgers geen zin meer hebben in een lekkere neckbyte! Wat me tevens opvalt is dat er ook veel vrouwen en meisjes zijn met enorme oorringen, en dan niet op de manier zoals dat in Nederland gaat....de oorringen worden hier in de oorlel gedragen. Ze beginnen met een kokertje in het oorlel die ze steeds verder oprekken. Uiteindelijk ontstaat dan een gat in de lel van wel 4-5 cm! Daarin hangen ze dan hun oorring! Vreemde mensen deze Karen.
De vrouw die we als eerste hadden gezien gebruikt haar nekringen overigens ook voor een heel ander doel... vlak onder haar oor had ze tussen haar nek en de ringen een plekje waar ze een rolletje bahts bewaarde!
Voor Surachai was dit ook de eerste keer dat hij in dit dorp was. Hij had veel village-tribe dorpen bezocht maar gaf aan dat dit dorp wel authentiek is.... ondanks dat de toeristen per longtail boten worden aangevoerd voor het maken van een paar foto's leven de mensen hier wel echt. De mannen waren weg uit het dorp om op het land te werken en bij de huizen haden ze groentetuinen. Er was zelfs een nieuw dorpje bijgebouwd om de Karen die in de andere (commercieel geexploiteerde) dorpen leefden een plek te geven om bij elkaar te wonen. Weet dat deze mensen in de ogen van de Thaise regering 'gewoon' nog steeds vluchtelingen zijn en niet overal heen kunnen gaan.
Na een uurtje de boot weer terug en richting restaurant voor de lunch. Daar schoven we met z'n vieren aan een tafel en werd de rest van de ruimte gevuld met een nederlands gezelschap van Fox reizen. Een klein mannetje wees de gasten in het nederlands naar hun plaatsen en sprak vervolgens in het thais (tenminste zo leek dat voor mij) met de mensen van het restaurant. Deze man bleek later Peer Evers te zijn, een man van begin vijftig afkomstig uit.....Bussum! Niet te geloven dat je hier in Thailand het hebt over Vituscollege, Kromme Englaan, Fokker (welke van de twee zei Peer) en Mariaschool!
Peer was nu al een jaar of 14 verk(n)ocht aan Thailand en verhuurd zich als reisleider voor Fox Reizen. Dit keer een gezelschap van 32 man die morgen ook nog in Mae Hong Son blijven en daarna ook naar Chiang Mai gaan. Even met Peer suggesties voor vanmiddag hier en de komende dagen in Chiang Mai doorgenomen (fietsen met de belgen Rieks en Etienne, koken bij Thai Chocolate Cookery en eten bij de Belg, dat laatste doen we zeker niet!)
Hoe klein is de wereld toch!
Onderweg naar weer een Hot Water Spring rijden we langs een motorcrossterrein waar op dat moment een wedstrijd plaatsvindt. Het is een Thaise aangelegenheid en iedereen uit de stad lijkt hier aanwezig. We stappen uit om even te kijken. De gids en de chauffeur genieten met volle teugen. Wij vinden het leuker om naar de mensen te kijken. Zij ook naar ons! (nou ja, naar die twee witkoppen dan).
Het terrein van Hot water springs is uitgestorven op 'e'en man na die heel secuur zijn schoenen schrobt in het warme water. Verder is iedereen naar de motorcross. We lopen om het meertje heen en hebben het snel gezien (en geroken). Het is warm en we zijn best moe na de afgelopen intensieve dagen. We vragen of we naar een massagesalon gebracht kunnen worden. We hebben namelijk nog ruim een uur voordat we op het vliegveld van Mae Hon Son moeten zijn. Het wordt een voetmassage (klinkt voor Daan iets laagdrempeliger, hij heeft er eigenlijk helemaal geen zin in)
De eigenaresse leeft helemaal op als we zeggen met z'n 4en een voetmassage te willen. Ze trommelt wat mensen op en we moeten naar boven. Daar worden onze voeten eerst gewassen. Daans bescheiden maatje 46 wekt de nodige hilariteit bij de dames. Vervolgens moeten we gaan liggen in een langwerpige kamer, overdwars naast elkaar.. De dames nemen plaats aan het voeteneind. Daan ligt te morren dat uitgerekend hij weer een bejaarde zonder tanden heeft ipv een lekker Thais chicky. Onze dames beginnen maar die van Daan niet. Zij komt ruimte te kort omdat Daans lengte bijna de hele breedte van de kamer inneemt. Zij past er niet meer tussen en heeft Daans voeten ongewveer op haar schouders. Ik heb in tijden niet meer zo gelachen; de opmerkingen van Daan waren niet van de lucht en hij kan ze al zo lekker weggeven. Heel vriendelijk glimlachte hij de vrouw de ene rottigheid naar de andere toe.Hij kon sowieso al slecht tegen het gekietel onder zijn voeten en trapte het arme mens soms bijna tegen de muur. het wijffie bleef maar tandenloos glimlachen. Als ik tot bedaren kwam, en met 'e'en oog half open naar rechts keek en dat hele kleine vrouwtje met die maat 46 in haar nek bezig zag, hield ik het keer op keer niet droog. Frans en Florine lagen ook te schudden. De dames reageerden dan ook weer beleefd lachend. Ik was blij dat we buiten stonden want het leek net of we ze een uur hebben uitgelachen en ze waren zo aardig dus dat gevoel wilde je ze helemaal niet geven.
De gids had een gratis massage gehad omdat hij ons naar dit adres had gebracht. Hij bekende mij eerlijk dat hij zich een beetje verplicht voelde en liever een uurtje de krant had willen lezen. Na driftig en luidruchtig uitgezwaaid door de massagedames werden we naar het vliegveld gebracht. Daar namen we afscheid van onze oude wijze grijze, inmiddels zeer gewaardeerde gids. Hij aanvaardde onze fooi met dankbaarheid en zichtbare ontroering.
Net voor het instappen in het vliegtuig breekt er een tropische stortbui los. Iedereen krijgt keurig een paraplu om droog naar het vliegtuigje te lopen. Na een klein halfuurtje vliegen, landden we weer in Chiang Mai en werden we in een oude Peugeot naar het Empresshotel door een goedlachse chauffeur. We vroegen daar naar een connecting room. Die bleken alleen op de luxury etage maar het was geen probleem om ons kosteloos om te boeken. Heerlijk, die luxe, de gewone hotelkamers waren overigens ook meer dan prima maar dit had net effe wat meer. Elke avond een verse roos op je kussen met dat briefje erbij "we wish you a pleasant sleep". Top!
's Avonds meteen weer back to basic en eten we bij Mac Donalds. Beloofd aan Daan en Florine maar zelf vinden we het ook geen straf. Alhoewel we het Thaise eten nog steeds niet zat zijn. Daan komt weer een bekende tegen, nu van de tennisclub (Rogier van de Pol). Het blijft bijzonder om zo ver weg bekenden tegen het lijf te lopen. Later gaan we naar de zondagsmarkt. Deze markt is erg groot en gezellig. Jammer dat we er niet op tijd naar toe zijn gegaan. Dit is een duidelijke 'must do' als je in Chiang Mai bent, bedenken we. Met de tuktuk worden we later naar het hotel gebracht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
