Zaterdag 12 juli

Zaterdag 12 juli
We ontbijten buiten, het is er zo mooi. Prachtige bloeiende bomen, koffieplantage, bananenbomen, verderopde rivier, mooi zwembad. Wederom bijna niet onder woorden te krijgen. Het ontbijt is zo uitgebreid; ze blijven schalen op tafel zetten met van alles. We voelen ons bezwaard en hebben aan een toast met een beetje jam eigenlijk genoeg maar voelen ons verplicht om meer te nemen, temeer daar ze met zijn 5en, bovenop ons lip, blijven kijken hoe we het opeten... (dit gebeurt overigens bijna overal). Met een onbehaaglijk vol gevoel nemen we afscheid van de eigenaresse en haar gezin. Ze blijven buigen en rennen ons achterna met een enorme kam bananen. Het zijn er zoveel dat we bananen kunnen blijven eten tot de Kerst. Frans bedankt en maakt duidelijk dat het echt teveel is. Met een banaan of 20 rijden we weg. Ik had eigenlijk ingezet op wat kilo's verlies in deze vakantie maar het eten smaakt hier zo goed dat ik zoals elke vakantie, het ergste vrees...
We rijden verder door de bergen en de rijstvelden die in terrassen zijn aangelegd. De rijst wordt 3x per jaar geoogst als je een irrigatiesysteem hebt, zoniet dan ben je afhankelijk van de regentijd en oogst je 1x per jaar. Wat verder opvalt is dat er veel bos gekapt wordt om maisvelden aan te leggen. Amerika koopt hier nl. mais. De mensen overzien de gevolgen nog niet aldus onze bezorgde gids.
Hij slaat af en rijdt over een bijna onbegaanbaar pad. Weer gaat de 4wielaandrijving aan en we rijden door een riviertje en door diepe kuilen. De overdreven vering is nu een uitkomst. We rijden weer naar een poeltje midden in het bos. Het water is helder en de bodem bijna zwart. Het water is warm, het blijkt een warmwaterbron met helende werking. Florine dept haar gezicht met het water en ik hou mijn handen onder het water.
Bij een uitkijkpunt over bergen en dalen hebben we bij een Lisustam wat souvenirs gekocht. De mensen zijn zichtbaar blij en wensen ons veel geluk in ons leven.
Daarna rijdt de gids naar een dorp van de karenstam. Een kind speelt met een wiel en een stok, iets wat wij van de prentenkaarten van Anton Piek kennen.
Daarna gaan we naar de grotten. Een vrouw met petroleumlamp gaat ons voor. Het is er enorm benauwd en vochtig en het stinkt naar de vleermuizenpoep. De grootte van de drollen moet wat zeggen over het formaat vleermuis, ik kijk dus maar niet naar boven. Ze zijn er wel want ze maken veel geluid. Getver, dit onderdeel had wat mij betreft overgeslagen mogen worden.

Daarna bezoeken we de black Lahustam. We mogen kijken in de school van het dorp. Er staan 2 tafels en een aantal zelfgemaakte bankjes. Verder is er niet veel. De kinderen vh dorp spelen. De jongens voetballen en de meisjes elastieken. Daan doet mee met voetballen en later Florine ook. De kinderen zijn aanvankelijk wat terughoudend maar vinden het later helemaal leuk. Er komen steeds meer kinderen op ons af rennen. Deze mensen zijn Birmese vluchtelingen. We blijken op 1 km afstand van Birma te zijn. De gids vertelt hoe het er hier aan toe gaat.
We eten op weg naar Mae Hon Son waar we zullen overnachten. De gids bekijkt het 'restaurantje' eerst en overlegt met de eigenaresse. Vervolgens gaat zij aan de slag. Onder het huis horen we duidelijk kookgeluiden, potten en pannen. Na een tijdje komt ze naar boven met weer een lekker maaltijd.
Het resort waar we de laatste nacht slapen is het Fernresort. Dit vonden we geweldig. Prachtige huisjes die op Karenhutten leken (aan de buitenkant) gelegen tussen de rijstvelden. Idyllischer kan bijna niet. De geluiden zijn s avonds niet te beschrijven, een koor van 1000en kikkers. We eten buiten en moeten ons goed beschermen tegen de muggen (dat moet overal). Het hutje isaan de binnenkant van steen en is net nieuw opgeleverd. Fris, schoon en prachtig ingericht.