Vrijdag 11 juli
Door: Sloothaakjes
18 Juli 2008 | Thailand, Pai
Vrijdag 11 juli 2008
Om 8.30 u vertrokken na het ontbijt naar olifantenkamp Mae Taeng. Voor ik er erg in heb, zit ik er op. Daan en Florine op hun eigen olifant voor ons. We steken de rivier over, ik hoop stilletjes dat dat beest niet opeens op het idee komt een uitgebreid bad te nemen maar de 'bestuurder' loodst ons keurig en droog naar de overkant. De enige menen die met de olifanten kunnen communiceren zijn mensen van de bergstam Karen volgens de gids. Ze maken inderdaad vreemde geluiden en rossen af en toe met een ijzeren staaf op de kop van het beest. De mensen van de Lisustam hebben inmiddels een commercieel voordeel gehaald uit al die olifantrijdende toeristen door stalletjes/boomhutten te maken waar vandaan ze bananen en suikerriet verkopen om te voeren aan de olifanten. Gelijk hebben ze!
De olifant hobbelt heel rustig over smalle en soms steile paadjes omhoog maar ook naar beneden en dit laatste is het meest beroerd. Je moet je soms goed vasthouden aan je zitje (waarvan je alleen maar mag hopen dat deze weer goed vastzit aan de olifant). Na de rit rijden we op een ossenkar terug naar het kamp. Het is enorm toeristisch maar erg leuk. De omgeving is prachtig. Daan mag op een gegeven moment op de bok met de teugels in zijn handen.
Terug in het kamp zien we hoe ze de olifanten wassen in de rivier. Vervolgens zien we nog een show waarin ze laten zien hoe de beesten geleerd wordt te werken in de jungle. Dat is leuk maar daarna gaan ze dansen, voetballen, basketballen en een schilderij maken(!). Je hebt het idee in een circus te zitten. Met veel luidruchtige Israelieten om ons heen, wat zijn deze mensen anders en nadrukkelijk aanwezig. Een enorm contrast met de Thai.
Na de lunch gaan we op een bamboevlot mee op de stroom van de rivier. De bestuurders zijn duidelijk weg van Florine en sloven zich uit en zingen een lied. Na het varen gaan we 'echt' de bergen in, de gids raakt steeds meer in zijn nopjes; dit is het echte werk en zijn Jeep waardig. De 4wiel aandrijving wordt aangezet. We gaan heel hoog over smalle steile wegen en hopen dat we geen tegenliggers tegenkomen. Het uitzicht is soms magnifiek en niet te beschrijven. Uiteindelijk komen we bij een een Lisustam-dorp en de gids vraagt of wij een kijkje mogen nemen. (met de gids hebben we inmiddels afgesproken afstand te nemen van het te toeristische deel van de tocht, hij leidt ons naar de authentieke niet commercieel opgezette dorpen). Hij koopt voor ons allemaal een armbandje en bindt het om onze pols als herinnering aan hem. Hij koopt deze bandjes bij een heel oude vrouw die met een vrucht haar lippen heeft gekleurd en ook op haar voorhoofd was een streep gezet. We mogen in haar huis/hut om haar woning te bekijken. Hier geen vloer maar gewoon de hardgeworden kleigrond, wel weer de t.v. en de rijstkoker. Electriciteit met dank aan de Koning. Op geen enkele manier te vergelijken met het comfort van onze hotels. De shock door de armoede is er niet meer, aan dit beeld raak je gekgenoeg ook weer0 gewend. Daan en Florine delen wat snoepjes uit aan de kinderen die op hun beurt van hun moeders netjes moeten bedanken. We bedanken de oude vrouw en nemen afscheid met een Wai. Je vouwt je handen samen in de vorm van een lotusbloem en maakt een buiging. WE zijn even bang dat we niet diep genoeg buigen omdat je naar oudere mensne dieper moet buigen (meer respect) maar de gids zei ons dat we op deze manier hoge ogen gooien.
We willen vanavond echt voor het donker bij het volgende hotel zijn maken we de gids duidelijk en gelukkig lukt dit ook. We komen aan bij Hutingpai. Je leerst het goed: HUT in Pai. Ja, Marielle, zo'n gezellig houten hutje, geen degelijk stenen huisje. Hout met kieren. Uit mijn koffer haal ik voor de gelegenheid aangeschafte bus insecticide van het Kruidvat en spuit eerst de hele boel dood, vervolgens leggen we mottenballen bij de kieren en in het afvoerputje van de douche. Heb bijna niet geslapen van de hoofdpijn, 's nachts hoorde ik duidelijk iets kruipen over het plafond en opeens maakte het enorm veel lawaai. Gewapend met een electrisch tennisracket lag ik naast Frans, niet wakker te krijgen, op wacht. Uiteindelijk toch in slaap gevallen, 's ochtends vroeg wordt ik wakker, doe mijn ogen open en kijk door een kier naar buiten, naar buiten??? Yep, gewoon naar buiten.
Om 8.30 u vertrokken na het ontbijt naar olifantenkamp Mae Taeng. Voor ik er erg in heb, zit ik er op. Daan en Florine op hun eigen olifant voor ons. We steken de rivier over, ik hoop stilletjes dat dat beest niet opeens op het idee komt een uitgebreid bad te nemen maar de 'bestuurder' loodst ons keurig en droog naar de overkant. De enige menen die met de olifanten kunnen communiceren zijn mensen van de bergstam Karen volgens de gids. Ze maken inderdaad vreemde geluiden en rossen af en toe met een ijzeren staaf op de kop van het beest. De mensen van de Lisustam hebben inmiddels een commercieel voordeel gehaald uit al die olifantrijdende toeristen door stalletjes/boomhutten te maken waar vandaan ze bananen en suikerriet verkopen om te voeren aan de olifanten. Gelijk hebben ze!
De olifant hobbelt heel rustig over smalle en soms steile paadjes omhoog maar ook naar beneden en dit laatste is het meest beroerd. Je moet je soms goed vasthouden aan je zitje (waarvan je alleen maar mag hopen dat deze weer goed vastzit aan de olifant). Na de rit rijden we op een ossenkar terug naar het kamp. Het is enorm toeristisch maar erg leuk. De omgeving is prachtig. Daan mag op een gegeven moment op de bok met de teugels in zijn handen.
Terug in het kamp zien we hoe ze de olifanten wassen in de rivier. Vervolgens zien we nog een show waarin ze laten zien hoe de beesten geleerd wordt te werken in de jungle. Dat is leuk maar daarna gaan ze dansen, voetballen, basketballen en een schilderij maken(!). Je hebt het idee in een circus te zitten. Met veel luidruchtige Israelieten om ons heen, wat zijn deze mensen anders en nadrukkelijk aanwezig. Een enorm contrast met de Thai.
Na de lunch gaan we op een bamboevlot mee op de stroom van de rivier. De bestuurders zijn duidelijk weg van Florine en sloven zich uit en zingen een lied. Na het varen gaan we 'echt' de bergen in, de gids raakt steeds meer in zijn nopjes; dit is het echte werk en zijn Jeep waardig. De 4wiel aandrijving wordt aangezet. We gaan heel hoog over smalle steile wegen en hopen dat we geen tegenliggers tegenkomen. Het uitzicht is soms magnifiek en niet te beschrijven. Uiteindelijk komen we bij een een Lisustam-dorp en de gids vraagt of wij een kijkje mogen nemen. (met de gids hebben we inmiddels afgesproken afstand te nemen van het te toeristische deel van de tocht, hij leidt ons naar de authentieke niet commercieel opgezette dorpen). Hij koopt voor ons allemaal een armbandje en bindt het om onze pols als herinnering aan hem. Hij koopt deze bandjes bij een heel oude vrouw die met een vrucht haar lippen heeft gekleurd en ook op haar voorhoofd was een streep gezet. We mogen in haar huis/hut om haar woning te bekijken. Hier geen vloer maar gewoon de hardgeworden kleigrond, wel weer de t.v. en de rijstkoker. Electriciteit met dank aan de Koning. Op geen enkele manier te vergelijken met het comfort van onze hotels. De shock door de armoede is er niet meer, aan dit beeld raak je gekgenoeg ook weer0 gewend. Daan en Florine delen wat snoepjes uit aan de kinderen die op hun beurt van hun moeders netjes moeten bedanken. We bedanken de oude vrouw en nemen afscheid met een Wai. Je vouwt je handen samen in de vorm van een lotusbloem en maakt een buiging. WE zijn even bang dat we niet diep genoeg buigen omdat je naar oudere mensne dieper moet buigen (meer respect) maar de gids zei ons dat we op deze manier hoge ogen gooien.
We willen vanavond echt voor het donker bij het volgende hotel zijn maken we de gids duidelijk en gelukkig lukt dit ook. We komen aan bij Hutingpai. Je leerst het goed: HUT in Pai. Ja, Marielle, zo'n gezellig houten hutje, geen degelijk stenen huisje. Hout met kieren. Uit mijn koffer haal ik voor de gelegenheid aangeschafte bus insecticide van het Kruidvat en spuit eerst de hele boel dood, vervolgens leggen we mottenballen bij de kieren en in het afvoerputje van de douche. Heb bijna niet geslapen van de hoofdpijn, 's nachts hoorde ik duidelijk iets kruipen over het plafond en opeens maakte het enorm veel lawaai. Gewapend met een electrisch tennisracket lag ik naast Frans, niet wakker te krijgen, op wacht. Uiteindelijk toch in slaap gevallen, 's ochtends vroeg wordt ik wakker, doe mijn ogen open en kijk door een kier naar buiten, naar buiten??? Yep, gewoon naar buiten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
