Woensdag 9 juli

Woensdag 9 juli 2008

Vanochtend vertrokken met een Jeep achtige auto met Mr. Surachai. Deze man stinkt zo uit zijn mond dat als hij iets vertelt, de auto zich vult met een ondraaglijke stank, de sloppenwijken van bangkok zijn er niets bij. Frans vraagt hem veel en de man legt uitvoerig en geduldig uit. Achterin leggen wij het af en vragen Frans of hij effe zijn klep wil houden. de man lijkt het in de gaten te hebben en gaat enorm aan de kauwgom, het verbetert de atmosfeer enigszins.
De vering van de auto is in dergelijke staat dat we waggelend als een gans over de weg gaan. De eerste stop is bij de chauffeur thuis. Deze had nl niet doorgekregen dat hij 5 dagen met ons op pad ging dus hij moest nog even wat spullen halen. Hij stelt voor de reis andersom te doen en dus te rijden naar Chiang Rai ipv te vliegen naar Mae Hon Son omdat de reis qua indrukken dan beter opgebouwd wordt. Vervolgens stoppen we bij Hot Water Springs. Het ruikt hier naar zwavel (rotte eierene). Het plein is vergeven vd stalletjes waar wij als toerist hopelijk wat kopen. Even geen zin in, mooi lachen en doorlopen. Dit is wel erg toeristisch en aangezien dit een erg dure tocht is hopen we toch iets meer te krijgen dan dit. Nou ja, we waggelen vrolijk verder met 60km/uur (en we moeten nog de hele dag...) Hierna stoppen we bij de zoveelste Wat, we krijgen er WAT van. De gids spreekt goed Engels en vertelt ons veel over Boedhisme. het lijkt een vriendelijk, duidelijk en praktisch geloof. Ook vertelt hij over zijn gezin. Zijn kinderen studeren allemaal. In Thailand, betaalt de regering een deel van de studie als de ouders dit niet zelf kunnnen betalen. In ruil daarvoor moeten de studenten na het afronden van hun studie de eerste jaar, als terugbetaling drie jaar, tegen een laag loon werken. Verder vragen we hem naar de tijd dat hij monnik was. In Thailand is elke man in zijn leven een bepaalde tijd monnik.
We drinken nog wat en Florine en ik zoeken een toilet op. Ook dit is telkens weer een avontuur. Alles is armoedig maar is overigens absoluut schoon. Op een verhoging staat een hangtoilet zoals in Frankrijk maar dan op Thaise heupbreedte (=smal!!!). Thai gebruiken geen toiletpapier maar er staat een grote bak water waar je met een pannetje water uitschept om je zelf te reinigen. Het blijft voor mij een raadsel hoe ze deze klus zonder natte kleren klaren. Onderweg kopen we aan de weg bij een stalletje sticky rice op aanraden van de gids. De vrouw heeft een mand vol met houten kokers. Dat moet het zijn. het blijkt een stuk bamboe gevuld met plakrijst op smaak gemaakt met custad, sesam of bonen. Het is weer een nieuwe smaakervaring. Ik heb natuurlijk de custard en het smaakt naar goede rijstebrij. Fruit kopen we overigens voortdurend, de ananas, watermeloen en mango is telkens weer heerlijk. Ook vers geperste sinaasappelsap kopen we met grote regelmaat.
De reis ging voort naar The Golden Triangel (de gouden driehoek). Dit is het drielandenpunt van Tahliand met Birma en Laos. Best gek te bedenken dat we daar echt zijn. Hierna bezoeken we het opiummuseum om vervolgens naar de grens met Birma te rijden. Daar aangekomen zegt de gids dat we de brug niet op moeten gaan. De sfeer is hier anders. het geeft mij een beklemmend gevoel. Er zijn hier geen toeristen. De mensen zijn niet zo vriendelijk als elders. Er zijn veel militairen en er is veel politie. We staan vlakbij de grens met Birma. Frans, nieuwsgierig als altijd, wil toch iets dichterbij. Daan volgt hem. Floor en ik in eerste instantie ook maar iets houdt me tegen. Florine voelt precies hetzelfde dus wij draaien om en roepen dit luid en duidelijk. Onze liefhebbende "mannen" kijken om en lopen lekker verder (grrrr). Ik vind het maar niets, ik wil hier weg. gelukkig komen ze terug en lopen aan de andere kant van de straat waar wij niet naar toe kunnen. Opeens klinkt er muziek uit de luidsprekers. Het drukke straatleven staat per direct stil, alles en iedereen stopt, auto's, brommers, venters, alles! Het blijkt het lied te zijn voor de Koning. Daar kan onze bea een puntje aan zuigen. In ieder geval laat je het wel uit je hoofd om door te lopen.
We gaan de waggelbak weer in en de gids vertelt ons dat dit de meest gevaarlijke plek van Thailand is. (daar komt ie nu mee!).
Het is zelfs voorgekomen dat een toerist werd gekidnapt en de Thaise regering losgeld moest betalen aan Birma om hem vrij te kopen......blij dat ik dit van te voren niet wist, ik was nooit de auto uitgestapt. Nou ja, dat hebben we ook weer meegemaakt.
Het werd steeds donkerder tijdens de terugreis van Birma naar Chiang Rai. Volgens mij heeft onze gids last van staar of nachtblindheid want hij rijdt met zijn neus tegen de voorruit heel erg langzaam. Het valt ons allemaal op.
Onderweg worden we, net zoals op de heenreis, vaak aangehouden door politie.
We zijn inmiddels ruim 11 uur onderweg en zijn het zat. We eten in het hotel wat minder luxe is dan de hotels daarvoor. Gelukkig maakt de zangers tijdens het eten veel goed. Tjonge, ik heb zleden iemand met volle overtuiging zo vals horen zingen. We bijten op ons lip en proberen ons goed te houden op dringend verzoek van Frans. Florine en ik gaan voor de bijl en de tranen vh lachen lopen over de wangen. het is supergenant maar we hebben onszelf niet meer in de hand. Het eten is lekker maar toch, het eten op straat waarderen we (frans en ik ) meer. Nu zitten we bij de internetcorner. Ik zit te schrijven, Frans te typen en de kinderen te chatten met vrienden. Ondertussen worden we getrakteerd op een mislukte Aziatische Elvis. Het is om te gieren hoe zielig; grote zaal, een tafeltje met mensen en Elvis, die zijn best doet, dat wel... Voordat Elvis has left the building, gaan we slapen.